ΤΑ ΕΓΩ

Ευλογημένος αυτός που ζει
Στην κόγχη ενός ελάχιστου χρόνου
Αυτός που ονειρεύεται
Στην άκρη ενός κρεβατιού
Και στον καθρέπτη αντικρίζει
Να ξεπετάει δεκτικά
Η διαλυτική παραφροσύνη
Των εγώ του.

ΛΕΠΤΕΣ ΣΧΙΣΜΕΣ

Μες στην απίθανη μουχλαντάρα
Του καιρού, των καιρών και των πνευμάτων
Τις μακρόσυρτες ώρες
Άηχων, πλαστικοποιημένων φθόγγων
Ξέρε ότι η ήρεμη αγάπη σου είναι
Που με καθοδηγεί επακριβώς
Σε μύχιες, λεπτές σχισμές
Από όπου αναβλύζει λυσίπονο, λευκό φως
Μαζί με σπέρμα ατόφιας χαράς
Που ενίοτε βλέπεις να θάλλει
Στο εκκωφαντικά ξινό πρόσωπό μου.

 

ΕΞΩΘΕΡΜΑ ΓΟΥΣΤΑ

Φέτος σε στοίχειωσε ξανά
Ο ερχομός της άνοιξης
Αποζήτησες έγκαιρα
Σαν της μουσμουλιάς τα επίμονα άνθη
Τα βουτυρόχρωμα
–Που μόνιμα ξεχνώ το σχήμα τους–
Ψυχρή πάχνη να θρέψει
Τις απίθανα εξώθερμες ορμές
Των παρόντων σου

Φέτος βιάστηκες ξανά
Να κελυφώσεις την ουσία σου
Την ακριβή
Από παρδαλές γνώμες επιτήδειων
Πριν τον πολυαναμενόμενο ορυμαγδό
Αναποφάσιστων φωτονίων
Που μάλλον βρίσκεις
Κατά πολύ υπολειπόμενα της φήμης τους
Για τα δικά σου
Εξαισίως αντίστροφα γούστα.